Ο Παναγιώτης Ελευθερίου γεννήθηκε στο Καστέλι Παρνασσίδος και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ελλάδα και την Αυστρία.
Παρουσίασε τη δουλειά του στην πρώτη ατομική του έκθεση το 1965.

Έχει πραγματοποιήσει εκθέσεις σε πολλές πόλεις του εξωτερικού και σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας.

Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα δικό του μοναδικό τρόπο εικαστικής έκφρασης. Σε όλο το διάστημα της ενασχόλησής του με τη τέχνη γίνεται δέκτης πολλών και αντιφατικών πολλές φορές, κοινωνικών μηνυμάτων στα οποία αντιδρά με το δικό του τρόπο.
Κατέχεται από την πεποίθηση ότι η τέχνη πρέπει να είναι κοντά στο λαό και να προσμετράται σαν παιδευτικό μέσο για μια σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση του και όχι σαν διακοσμητικό στοιχείο στα σαλόνια των πλούσιων συλλεκτών.

Ο λογοτέχνης και κριτικός τέχνης Χρήστος Κουλούρης έχει γράψει για το έργο του Πάνου Ελευθερίου:

«Ο καλλιτέχνης διερευνά τη ζωή, τα περιστατικά της καθημερινότητας, την τραγική φυσιογνωμία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι μορφές και οι φιγούρες του είναι αυτά τα ίδια τα πρόσωπα, τα πλάσματα, που συναντάμε σε κάθε βήμα μας. Ταλαιπωρημένες ψυχές της βιοπάλης, μητέρες και παιδιά της προσφυγιάς, η φυγή προς το άγνωστο. Παράλληλα όμως έρχεται και η ανάπαυλα με εικόνες ομορφιάς, ευτυχίας, γαλήνης, παιχνιδιού.Όμορφες γυναίκες με λουλούδια στα χέρια, τοπία από την ελληνική ύπαιθρο αποθησαυρίζουν την κάθε γωνία της γης με έναν τρόπο ιδιαίτερα αγαπητό.Η έμπνευση του ξεκινάει απ’ την παράδοση και καταλήγει στη μοντέρνα έκφραση.Προβληματιζόμενος ολοένα με τον κόσμο αυτό, αγωνιά να δώσει στο έργο του, όχι την επίπλαστη όψη των πραγμάτων μα τη βαθύτερη έννοια μιας αγωγής, που τον συνδέει με την υψηλή τέχνη.Τα έργα του Ελευθερίου δεν αφήνουν περιθώρια ονειροπόλησης. Είναι αληθινά γιατί είναι παρμένα από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου η οποία μένει αμετάβλητη. Είναι στιγμιότυπα τα οποία ο άνθρωπος που ζει ακόμη κοντά στη φύση, τα βιώνει».