Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1974 και από παιδί ασχολήθηκα με το σκίτσο. Τελειώνοντας το Δημοτικό και στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου παρακολούθησα μαθήματα ζωγραφικής στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Καλλιθέας, κερδίζοντας ένα διαγωνισμό με θέμα την ειρήνη. Πάντοτε θαύμαζα κάθε μορφή τέχνης, τη μουσική, το χορό, το θέατρο, την λογοτεχνία, την ποίηση, τη ζωγραφική. Ένιωθα τεράστιο θαυμασμό για τους ανθρώπους αυτούς που ομορφαίνουν τον κόσμο πέρα από το φυσικό κάλλος που τον διέπει, που αποδίδουν την φυσική ομορφιά είτε ρεαλιστικά, είτε υπερβατικά και προσπαθούσα ν’ αδράξω κάθε ευκαιρία μήπως καταφέρω κάτι όμορφο κι εγώ να φτιάξω. Να φτιάξω μια ζωγραφιά.

Να φτιάχνουμε όμορφα πράγματα, εικόνες, λέξεις, σκέψεις, πράξεις. Είναι κυρίως τρόπος ζωής κι ίσως είναι πιο ευγενικό να είσαι ερασιτέχνης. Διάλεξα λοιπόν ένα επάγγελμα με άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, για βιοποριστικούς λόγους. Σπούδασα νοσηλευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ώστε να εξασφαλίσω καλύτερη εξέλιξη. Έδωσα εξετάσεις για μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην ίδια σχολή, το οποίο εγκατέλειψα σύντομα, καθώς παράλληλα εργαζόμουν, αλλά κυρίως γιατί δεν με ενδιέφερε τόσο η καριέρα μου. Προτιμούσα λίγο ελεύθερο χρόνο, για τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ο χώρος όπου εργάσθηκα επί τρία χρόνια ήταν το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Ο χρόνος, βέβαια, που μου περίσσευε για προσωπική δημιουργία ήταν μετρημένος. Δεν με πείραζε όμως, καθώς ήταν προσωπική επιλογή μου και γιατί θεωρώ ότι ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις ατέλειες και τα ελαττώματά του είναι, αν όχι το πιο όμορφο, σίγουρα το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα.. Μέσα από την φροντίδα που πρόσφερα κέρδισα. Οι ανθρώπινες σχέσεις σε εμπλουτίζουν, σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, να φέρεσαι όμορφα.

Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ ως εκπαιδευτικός στα τεχνικά επαγγελματικά λύκεια, μέσω ενός γραπτού διαγωνισμού ΑΣΕΠ, είδα ότι θα κέρδιζα επιπλέον ελεύθερο χρόνο. Άλλωστε πάντα μου άρεσε η διαδικασία της μάθησης, η φρεσκάδα που επικρατεί σε μια σχολική τάξη. Έτσι, αφού πέτυχα στο διαγωνισμό, εργάστηκα για δώδεκα χρόνια στην τεχνική εκπαίδευση, μετακομίζοντας παράλληλα στον τόπο εργασίας μου, τη Λιβαδειά. Μια μικρή, αλλά ανθρώπινη πόλη, όπου πας παντού με τα πόδια. Στο διάστημα αυτό ζωγράφισα αρκετούς πίνακες και παρακολούθησα ένα εργαστήρι σχετικά με την κατασκευή κοσμήματος από χαρτοπολτό. Όταν συνειδητοποίησα ότι η τεχνική αυτή εφαρμόζεται στην κατασκευή της αυθεντικής βενετσιάνικης μάσκας, άρχισα να εκτιμώ περισσότερο το υλικό αυτό. Κατασκεύασα αρκετά κοσμήματα και στο τέλος συμμετείχα σε μία ομαδική έκθεση με διάφορα καλλιτεχνήματα (ζωγραφική, κόσμημα, ψηφιδωτό), μαζί με άλλη μια μαθήτρια από την ομάδα μου. Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο της Κρύας στη Λιβαδειά. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι οι δημιουργίες μου άρεσαν και σε άλλους ανθρώπους και όχι μόνο στον εαυτό μου ή σε αγαπημένα μου πρόσωπα.. Ο χαρτοπολτός είναι ένα υλικό εύπλαστο, ελαφρύ και ανθεκτικό όταν περαστεί με τα ανάλογα βερνίκια.. Αφού πέρασα αρκετό διάστημα ασχολούμενη σχεδόν αποκλειστικά με το κόσμημα, άρχισα να δημιουργώ γλυπτά από χαρτί και ανάγλυφα σε πίνακες ζωγραφικής. Αρχικά σε καμβά, σε προηγούμενες ελαιογραφίες, και στη συνέχεια εξ ολοκλήρου από papiermache. Χρησιμοποιώντας ξύλινα τελάρα, κολλώντας χαρτόνι στο πίσω μέρος και «κτίζοντας» σταδιακά, λουλούδια, μορφές, δέντρα, χαλάσματα, λιώνοντας και κολλώντας στρώσεις χαρτιού, μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κάποιες φορές οι πίνακες αυτοί είναι ελάχιστα ή και καθόλου ζωγραφισμένοι, εκμεταλλευόμενη τη φυσική απόχρωση του χαρτιού, τα γράμματα που ξεπηδούν μέσα από λιωμένα χρωματιστά χαρτιά.. Όλοι αυτοί οι πειραματισμοί γίνονταν πάντα σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Όλο αυτό το διάστημα αρκετοί γνωστοί και φίλοι μου ζητούσαν να τους ζωγραφίσω κάποιον πίνακα και αρκετοί με προέτρεπαν να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά ή έστω να κάνω μία έκθεση. Εγώ όμως πίστευα ότι άλλο η δουλειά και άλλο η ελεύθερη, χωρίς άγχος δημιουργική απασχόληση, ένα θέμα καθαρά προσωπικό. Και στα άτομα που πραγματικά έβλεπα ότι εκτιμούν τη δουλειά μου προτιμούσα να τους προσφέρω ένα κομμάτι, χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα.. Αυτό όμως που θεωρούσα σίγουρη επιλογή, που ορθολογικά θα μου απέφερε τα προς το ζην για πολλά χρόνια ακόμη, απλά καταργήθηκε. Σ’ αυτή τη σουρεαλιστική φάση της ζωής μου, όσο κι αν ενοχλήθηκα ως άνθρωπος και ως εργαζόμενη από αυτό, μου δόθηκε η ευκαιρία και ο χρόνος να επαναδιαπραγματευτώ με τον εαυτό μου. Κι έφτασα στο σημείο ζωγραφίζοντας να σβήσω την απογοήτευση και να νιώσω καλύτερα από κάθε άλλη στιγμή της ζωής μου.

Πάντα κρατούσα ένα κομμάτι από τη ζωή μου για μένα. Γι’ αυτό που πραγματικά με ικανοποιεί, ένα ωραίο τοπίο, ένα ωραίο πρόσωπο. Να το βλέπω και να το ζωγραφίζω με τις ώρες, βρίσκοντας ώρες. Κι όταν πάρει μορφή να το κοιτάω για χρόνια χωρίς να το βαριέμαι.Να διορθώνω τα κουσούρια του ή να τα παραβλέπω σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Νομίζω ότι αξίζει όλοι να κρατάμε λίγα κομμάτια ακόμη. Γιατί δουλεύουμε ακούραστα, αποδίδουμε και θέλουμε να βελτιωθούμε σ’ αυτό.