Ο Γιάννης Σταύρου (Θεσσαλονίκη, 1948) είναι σύγχρονος έλληνας ζωγράφος. Σπούδασε αρχικά στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Εργαστήριο Γλυπτικής του Γιάννη Παππά, πριν στραφεί ολοκληρωτικά προς τη ζωγραφική. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει οργανώσει πάνω από τριάντα ατομικές.  Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Καλλιτεχνική πορεία

Η καταγωγή του από ναυτική οικογένεια της Χίου αλλά και τα παιδικά-εφηβικά του χρόνια στο κέντρο της κοσμοπολίτικης Θεσσαλονίκης των δεκαετιών του '50 – '60 επηρέασαν σημαντικά τη φυσιογνωμία του. Το αστικό, βιομηχανικό τοπίο, οι πολιτείες που βλέπουν τη θάλασσα, τα καράβια αποτελούν βασική του θεματολογία. Όμως δύσκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί τοπιογράφος ή θαλασσογράφος με την κλασική έννοια.

Η θάλασσα αποτελεί αφορμή για χρώμα, ενώ οι όγκοι των καραβιών του δηλώνουν περισσότερο ένα νόημα-μύθο παρά συγκεκριμένα καράβια. Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτείες του.

Η καλλιτεχνική του πορεία χαρακτηρίζεται από μια όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση από την εικονικότητα. Αν η παλιότερη του δουλειά ήταν προσηλωμένη σε μια μορφή «σύγχρονου ακαδημαϊσμού», η τελευταία του τείνει προς την αφαίρεση χωρίς να χάνεται εντελώς η εικονικότητα. Το αυστηρό σχέδιο υποκαθίσταται από το χρώμα, και δύο αντίθετες φαινομενικά τάσεις συνυπάρχουν: ενώ η φόρμα γίνεται όλο και πιο αφαιρετική, η τεχνική κατευθύνεται στους πιο κλασικά παραδοσιακούς τρόπους της χρήσης του λαδιού (ελαιοχρώματος).

Τα έργα του έχουν αλλεπάλληλες χρωματικές επιστρώσεις και είναι γυαλιστερά — γεγονός που τονίζει την πλούσια υφή του ελαιοχρώματος. Σταδιακά η ζωγραφική του τείνει περισσότερο στην αναζήτηση του χρώματος και της φόρμας και λιγότερο στο ίδιο το θέμα.

Ο Γιάννης Σταύρου, είναι ο ζωγράφος της μεταφυσικής υφής της πόλης. Καθώς αυτός ανήκει στην τυχερή γενιά που βίωσε τα σπαράγματα των ελληνικών αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης, μας οδηγεί με σιγουριά στον εικαστικό μύθο των παιδικών μας χρόνων: Στον απύθμενο θύλακα του λιμανιού του Θερμαϊκού, όπου μέσα από την υγρή ομίχλη της χαραυγής φιγουράρουν ξεμοναχιασμένοι οι στιβαροί όγκοι των σιδερένιων καραβιών

Trams hauntingly roam the city streets under a veil of nostalgia for bygone days. Massive bulks of sculpture-like iron ships float in the still waters of the Thermaikos Harbour making their way through the stillness of the night or the cracking dawns fog. Rusted cranes and deserted storehouses also make "cameo" appearances in the industrial, often cinematic, settings inhabiting Stavrou's serene microcosm. Having originally studied sculpture in the Athens School of Fine Arts before painting won him over, Stavrou has been drawing his inspiration from the same thematic gamut over the years. He skillfullyavoids repetition by experimenting with his chromatic palette and playing with light. With his favourite ochres, greens and blues, and his artistic manipulation of the blinding brilliance of daylight or more often so the delicate, gloomy hues of moonlight, Stavrou rejuvenates his subject matter.

The island of Hydra, the artist's muse for a decade now, stands in between Athens and Thessaloniki.Vertical lines in the place of curves, perspective and an intentional diversion from picturesque details to a disciplined and structured effect towards the depiction of Hydra's historical mansions and houses bear testimony to Stavrou's interest in architecture. This however, is translated as a balanced development of the composition within the boundaries dictated by the painting surface, and not as the adoration of the form alone in the academic sense.

Introspective and romantic in their disposition, Stavrou paintings, though dealing with landscape, break free from naturalistic renditions. The absence or discrete - often unnoticeable - presence of human figures, a ghost - like Parthenon as if standing in mid - air in defiance of the law of gravity and the all - engulfing, cathartic, tranquillity permeating Stavrou's atmospheric compositions are often invested with metaphysical air transcending the barriers of time and space.